Nieuwe baas

Ik ben er nog steeds niet echt aan gewend, maar we hebben een nieuwe baas van de wereld. De secretaris-generaal van de Verenigde Naties is niet langer onze oude vertrouwde Kofi Annan, maar...
Ban Ki-moon.

In Ko Colijns column in Vrij Nederland van vandaag (de voorkeur voor dagbladen wil nog wel eens wijzigen, maar VN en de VARA Gids bleven in mijn ouderlijk huis een constante) lees ik dat Ban een rapport heeft geschreven over de toestand in Afghanistan.

Ban zelf? Nee. Een senior staflid natuurlijk, die zich baseert op rapportages van deskundigen, die op hun beurt zijn afgeleid van analyses door derden. Als je geluk hebt, zitten ergens onderin de rapportage-food chain ooggetuigen. (Welke belangen worden met dergelijke rapporten gediend? vraag ik me af, behalve ‘transparantie’ – hierover later misschien meer.)

De opstand in Afghanistan, zegt Ban, ‘is versterkt door haar strategische successen. Het aantal aanslagen is verdubbeld, het aantal zelfmoordaanslagen verdrievoudigd.’

Bijna woordelijk de laatste zin van mijn debuut, De Cassandra Paradox, die ik in de loop van 2005 schreef. Ben ik helderziend? Nee. Wat ik wel kan voorspellen, is dat onze regering binnenkort zal besluiten dat de Nederlandse troepen langer in Uruzgan zullen blijven.