Rebound 4

Er zijn van die dingen die je moet meemaken.
De eerste keer je eigen boek in handen, je slaat het open, ruikt het, maar gelooft het nog niet echt. En dat woord daar op pagina 67, heb jij dat geschreven?

De eerste keer dat je een stapel spot in de boekhandel. De eerste juichende recensie, de eerste niet-zo juichende. De eerste koper. De eerste live lezer in de trein, aan het zwembad in een ver land. De eerste nominatie, de eerste keer niet winnen, de eerste keer wel.

Aan deze lijst kan ik inmiddels toevoegen: de eerste keer dat ik een bozige mail ontvang van een lezer die zich afvraagt wanneer dat boek eindelijk een keer verschijnt. We hebben het over Rebound 4 - Return. Contract getekend. Manuscript geschreven. Aangekondigd. Manuscript herschreven. Uitgesteld. Nog een keer herschreven. Nog een keer uitgesteld.

Ik kan pedant zijn en verwijzen naar Dexter, daar hadden ze na een seizoen of drie kritischer moeten zijn. Of neem het frisse waarmee Casa di Papel begon en dat er inmiddels wel af is. Maar commercie, natuurlijk, brood moet op de plank. En als ik eerlijk ben: ook ik was benieuwd hoe het verder ging met Ty en Charlie, met Oz en Gar. Ik heb er dan ook mijn stinkende best op gedaan. Maar telkens was het resultaat niet naar mijn zin. Een vierde deel, vond ik en vind ik, mag niet "meer van hetzelfde" zijn, het moet iets toevoegen, een twist die niemand – en blijkbaar ook ik nog niet – ziet aankomen. Het ligt op de plank, fluistert “vergeet mij niet”, dus wie weet, over twee jaar, of tien.

Wat wordt de nieuwe Asman dan wel?
Daarover binnenkort meer.